Maandag 20 februari ’17
Zondagavond ben ik heel vroeg onder de lakens gekropen, ik was op. Na een vrij rustige nacht (om half drie ’s nachts was ik klaarwakker) ben ik om 7h00 wakker geworden door het gefluit van de vogeltjes. Na het ontbijt vertrok ik samen met Violeta te voet naar la oficina van Chico Latino. Het verkeer hier in Peru is één grote chaos! Oversteken is een hel. Er komen van alle kanten wagens, bussen, motors … en niemand stopt. Tijdens het oversteken moesten we het echt op een lopen zetten want anders haalden we de overkant niet. De auto’s claxonneren hier enorm veel. Het heeft verschillende betekenissen:
“Gringa, necesitas un taxi?” (buitenlander, heb je een taxi nodig)
“Pas op! Ik ben hier”
…
Eenmaal aangekomen aan la oficina werd ik aan iedereen voorgesteld. De mensen hier zijn heel familiair! Knuffels hier, kusjes daar, het gaf me een veilig gevoel. Samen met Augusta, de coördinator van het project Choquepata, werd het programma van vorig jaar besproken. Zo kreeg ik een beeld van wat met allemaal te wachten staat. Er werd gevraagd of ik in de namiddag al wou meegaan naar Choquepata, het dorp waar het schooltje van Chico Latino gevestigd is. Dit vond ik geen probleem en keek er al naar uit om de kinderen te leren kennen.
Na de vergadering op Chico Latino had ik even de tijd om mij te installeren op mijn kamer en kon ik alles op een rijtje zetten. Op korte tijd had ik al heel veel informatie gekregen…
Om 14h00 pikte Augusta me op en we vertrokken samen naar de bushalte. De bus nemen in Peru is een avontuur op zich. Zoals ik al zei is het verkeer een grote chaos! De bussen hebben geen vast uur en de kans dat je een plaats hebt is klein. Tijdens de busrit had ik een prachtig uitzicht op de bergen!
Eenmaal aangekomen op Chico Latino was ik even in shock: REALITY CHECK!
De school was heel primitief, ook de staat van de klassen is niet echt top, maar dan heb ik het nog niet over de hygiëne gehad… de toiletten liggen er heel vuil bij en zeep om de handen te reinigen was niet aanwezig.
Algauw stormden de kinderen binnen. Ik kreeg meteen een bijnaam: gringa! Ik moest heel wat vragen van de kinderen beantwoorden, maar waren heel enthousiast en werd meteen opgenomen in hun doen en zijn.
Om 16h00 startten de lessen en samen met groep 2 ging ik mee op leerwandeling. We keken naar de vervuiling op straat en naar de omgeving. Om dit te kunnen bespreken, koos Julia een plekje uit. Al snel bleek dat dit niet het ideale plekje was. Achter ons was het veld, dat iets lager lag, afgebakend met prikkeldraad. Wanneer we even niet aan het opletten waren, viel er een jongen naar beneden… in de prikkeldraad. Heel paniekerig verwittigde ik Julia, die heel rustig bleef en begon te lachen. De leerkrachten kijken er niet van op wanneer zich iemand bezeerd… In België zouden we in paniek zijn en de leerling onder zijn voeten geven, hier blijft iedereen kalm. Na een kwartier konden we Leon uit zijn lijden verlossen. Wanneer ik de kinderen begon te tellen om de wandeling voort te zetten, bleek dat we twee kinderen mankeerden. Ook dan bleef Julia heel kalm en begonnen we onze zoektocht naar de twee jongens die zelf op verkenning wilden gaan. Na een zoektocht van ongeveer 20 minuten kwamen de twee jongens naar ons toegelopen en waren heel enthousiast omdat ze een weg door de velden hadden gevonden die ons terug zou brengen naar Chico Latino.
Om 17h00 aten we ons vieruurtje: een suikerige pap (dit vond ik niet zo lekker en goot het, wanneer niemand oplette, uit…). Na het vieruurtje wassen de leerlingen hun eigen kommetje af en wassen hun handen, zonder zeep weliswaar. Nadien speelden we nog een partijtje voetbal en was het tijd om naar huis te gaan. We sloten de deur en plots was er nergens in het dorp elektriciteit. Er kwam een felle wind op en al snel begon het te regenen, alé, zeg maar stormen! Donder, bliksem, regen, wind en te voet naar huis… niet echt plezant.
Thuis kwam ik helemaal tot rust en kroop zeer vroeg onder de lakens… mijn energie was op.
Dinsdag 21 februari ’17
Dinsdag ochtend ben ik samen met Luc naar het centrum geweest omdat ik geld wou afhalen. We gingen naar de BCP bank en daar accepteerden ze mijn kaart niet. Ook in de 4 volgende banken accepteerden ze mijn kaart niet en bijgevolg, geraakte ik in paniek: ik zit aan de andere kant van de wereld en heb geen geld!
Luc schoot te hulp en haalde geld voor mij af, dit bedrag schrijf ik dan later over naar zijn rekening. Gelukkig is mijn gastgezin echt lief voor mij! Ook Violeta stelde mij gerust en zei dat we wel een oplossing zouden vinden…
Om 14h00 verliet ik het huis en nam voor de eerste keer alleen de bus naar Choquepata. Spannend!! Na een halfuur bereikte ik mijn halte. Julia en Nemesia waren al aanwezig, maar van Augusts was geen spoor te bekennen. Later zou dan blijken dat Augusta niet zou komen vandaag. Er werd me gevraagd of ik me wou ontfermen over de kleuters. Met veel zin nam ik deze ‘opdracht’ aan. Ik las voor uit enkele boekjes, liet ze tekenen, we losten samen puzzels op … de dag ging heel snel voorbij. Als vieruurtje aten we ‘huevos con papas’. Ieder van ons kreeg een kommetjes met twee aardappelen en een hardgekookt ei. De aardappelen zaten nog in hun schil en er was geen mes en vork. De kinderen begonnen de aardappelen te schillen met hun handen en tanden… Ik keek even rondom mij en paste mij dan ook maar aan.
Om half acht kwam ik thuis. Ik at nog snel een broodje met kaas (!) en kroop moe maar voldaan onder de wol…
Woensdag 22 februari ’17
Op woensdagvoormiddag bezocht ik samen met Luc een school in Cusco. De school heet Pukklasunchis, wat in het Quechua “Laten we spelen” betekent. Aangezien het nog zomervakantie is, waren er geen kinderen aanwezig enkel leerkrachten. De school is een alternatieve school en kan je eigenlijk vergelijken met een Steinerschool in België. De kinderen krijgen hier ook sommige lessen in het Quechua. In kader van mijn bachelorproef in verband met begrijpend lezen vroeg ik of ik eventueel enkele lessen begrijpend lezen zou mogen meevolgen. Dit was voor Jacho geen probleem. Hij was helemaal in de ban van mijn onderwerp en keek er al naar uit om samen te werken.
Om 14h15 nam ik de bus naar Choque. Al gauw merkte ik dat ik op de verkeerd bus zat. Snel zei ik tegen het meneertje dat ik op de verkeerde bus zat en maakte er geen probleem van om de deuren te openen zodat ik terug kon afstappen. Dan maar wachten op de, deze keer, juiste bus.
Om 15h00 kwam ik aan op Chico Latino, maar er was helemaal niet van beweging. Om kwart over kwamen de eerste kinderen aan, maar daar stonden we dan… voor een gesloten poort. Om half 4 kwamen uiteindelijk de leerkrachten toe. Om 16h begonnen de lessen en om 17h00 aten we choclo (maïs) met kaas. Rare combinatie, maar wel nog lekker!
Normaal gezien gaan de kinderen om half zeven, zeven uur naar huis, maar omdat het vandaag bijeenkomst was van de ouders, werd aan de kinderen gevraagd om al om 18h00 naar huis te gaan.
Ik nam de bus om 18h00 en kwam rond half 7 thuis. Ik had het huis voor mij alleen en besloot dan maar om wat programma’s van in België in te halen.
Wanneer Luc, Violeta en Rubi thuis waren, hebben we gegeten en hadden we een leuke conversatie over boeken, etc.
Om 22h00 ben ik onder de wol gekropen en heb ik één stuk doorgeslapen tot half 7.
Ik begin het hier wel gewoon te worden…
